Αστυνομικά μέτρα εξήγγειλε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της βίας των νέων, κυρίως στα σχολεία. Αυτά όμως δεν αντιμετωπίζουν τις γενεσιουργές αιτίες του προβλήματος που δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.
«Η βία στα σχολικά ή εξωσχολικά περιβάλλοντα δεν είναι νέα. Αλλά το μίσος που κυριεύει τους νέους φτάνει σε «ανήκουστα επίπεδα» στη Γαλλία, παρατηρεί η βελγική εφημερίδα Le Soir. Την Παρασκευή 5 Απριλίου, ένας 15χρονος έφηβος, ο Shemseddine πέθανε αφού ξυλοκοπήθηκε την προηγούμενη μέρα από νεαρούς που φορούσαν κουκούλες, κοντά στο κολέγιό του στο Viry-Châtillon (Essonne). Λίγες μέρες νωρίτερα, την Τρίτη, η Σαμάρα, μια άλλη μαθήτρια, ηλικίας 13 ετών, από το Μονπελιέ, ξυλοκοπήθηκε άγρια κοντά στο σχολείο της.
«Πυροβολισμοί, καυγάδες και ενέδρες: από τη Γαλλία μέχρι τη Σκανδιναβία, η βία των εφήβων είναι τρομακτική», γράφει η La Repubblica. Η ιταλική εφημερίδα παραθέτει τα τελευταία βίαια γεγονότα στην Ευρώπη: «Την Παρασκευή, στη Γερμανία, ένας 13χρονος μαχαίρωσε έναν άστεγο στους δρόμους του Ντόρτμουντ μετά από μια διαφωνία που εξελίχθηκε σε καυγά!
Η βία όμως εμφανίζεται έντονα στο σχολείο, επειδή έχει παροξυνθεί έξω, στην κοινωνία, η οποία έχει γίνει ζούγκλα. Το φαινόμενο έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις γιατί η βία των νέων δεν έχει πολιτικούς ή κοινωνικούς στόχους, συνεπώς δεν έχει όρια. Στόχος είναι κάθε μορφή εξουσίας, κάθε θεσμός, πολιτικός ή κοινωνικός, καθώς θεωρούνται όλοι ξένοι, εχθρικοί. Οι πολιτικοί θεωρούνται ότι είναι κάποιοι προνομιούχοι που δεν μπορούν να εκπροσωπούν τους αποκλεισμένους. Οι δάσκαλοι είναι επίσης εξουσιαστές και καταπιεστές που πουλάνε μια άχρηστη εκπαίδευση. Ενώ οι μπάτσοι είναι μέλη μιας αντίπαλης συμμορίας.
Η βία, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, είναι προϊόν δύο φαινομένων που συγκλίνουν, λένε οι ειδικοί. Το πρώτο είναι η αποκοινωνικοποίηση των γονιών και του οικογενειακού τους κύκλου που δεν επέτρεψε τη μετάδοση των κοινωνικών κανόνων στα παιδιά τους. Το δεύτερο είναι μια μερική επανακοινωνικοποίηση των νέων μέσα από ομάδες (χουλιγκάνων, συμμοριών γειτονιών κ.ά.) εκεί όπου πρέπει να διεκδικήσουν τον εαυτό τους, το πρόσωπό τους, την ταυτότητά τους. Η κοινωνία γι’ αυτούς μοιάζει με μια υπαίθρια φυλακή μέσα στην οποία υπάρχουν αντίπαλες συμμορίες. Στις ομάδες αυτές βρίσκουμε όλες τις τελετουργίες μύησης: η επίθεση στα «αγόρια», η επίθεση σε γυναίκες, η απειλή στους δασκάλους, είναι ο τρόπος για να δείξεις και να αποδείξεις ότι είσαι «σκληρός».
Η κουλτούρα της βίας
Ο παροξυσμός της βίας όμως έχει κοινωνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Η ανεργία και τα οικονομικά προβλήματα, οι τεράστιες ανισότητες, η μη κοινωνική κινητικότητα, ο άγριος ατομικισμός και μια κουλτούρα της βίας που διαχέεται από χίλια δυο κανάλια (τηλεοπτικά, μουσικά, διαδικτυακά) συντείνουν στην έκρηξη της βίας.
Covid και κυβερνοβία
Ιδιαίτερο ρόλο διαδραμάτισε στην έκρηξη της βίας ο Covid, ο εγκλεισμός αλλά και η κυβερνοβία.
Στη Γαλλία το 55% των μαθητών που υφίστανται παρενόχληση επηρεάζονται από την κυβερνοβία.
Τα κορίτσια εκτίθενται περισσότερο σε συγκεκριμένες μορφές κυβερνοβίας, σεξιστικής και σεξουαλικής φύσης (κυβερνοσεξισμός). Συγκεκριμένα, επηρεάζονται τρεις φορές περισσότερο από πράξεις «sexting».
Υπάρχει άγχος στους νέους. Αυξάνονται τα ψυχοδραστικά προϊόντα που τους πουλά η "αγορά". Σ' αυτά μπορούμε να προσθέσουμε και την καταναλωτική διάσταση. Το οικονομικό σύστημα έχει δημιουργήσει μια καταναλωτική συμπεριφορά, όπου καλλιεργείται η ανάγκη της άμεσης ικανοποίηση αλλά και του ανικανοποίητου.
Η Τραπ
Πριν ένα χρόνο σημείωνα:
«Μαχαίρια, ναρκωτικά, μπούλινγκ και άγρια βία μέσα στα σχολεία. Για «κοινωνικοποίηση της επιθετικότητας», μιλάνε οι ειδικοί! «Ο πρώτος αιτιολογικός παράγοντας είναι πολιτισμικός» συμπληρώνουν. Η κοινωνικοποίηση της βίας σήμερα έχει τη δική της κουλτούρα, που τη νομιμοποιεί, τα δικά της τραγούδια, τη δική της άγρια μουσική, τη μουσική της στρατιωτικής μπάντας που θα έλεγε ο Β. Μπένγιαμιν. Ακούστε την: «Τη γαμάω μέσα στο Bentley / Φρέσκος σαν το Λουμίδη / Στο μουνί πατάω μπουνίδι / Swoop, swoop, swoop / Ρίχνω κλωτσίδι».
Οι τράπερ είναι οι «τραγουδιστές» της εποχής, οι στιχουργοί της βίας και της ακροδεξιάς (με απολίτικο μανδύα-no politica). Τα «τραγούδια» τους ακούγονται παντού, σε κάθε σχολείο, σε κάθε νεανική παρέα, στα κλαμπ εκμάθησης πολεμικών τεχνών, στο στρατό, στα γυμναστήρια (εκεί όπου η ομορφιά ταυτίζεται με τα μούσκλα και της πολυβιταμίνες), στους δρόμους, στα πάρτι. Στίχοι σεξιστικοί, φαλλοκρατικοί, ρατσιστικοί, φασιστικοί: «Καριόλα σε μισώ, να το ξέρεις, σου αξίζει μόνο αυτό, να υποφέρεις»! Το νεανικό κοινό παραληρεί, μαζί και κοριτσόπουλα! Κι ακόμα: «Σκάσε πουτάνα μπουνιές μη σου βάλω / Κερνάνε γραμμές και γαμάνε ο ένας τον άλλο». «Ξέρω τι θέλεις ρε πουτάνα / Μεγιστάνα από αλάνα (μεγιστάνα από αλάνα) / Να ξέρει από gunia, να ξέρει τα αλάνια / Να ξέρει από χαβιάρι, να ξέρει από σαμπάνια».
Αυτή είναι η τραπ μουσική. Η ελληνική Τραπ για την ακρίβεια, την οποία τραγουδούν τα μικρά παιδιά κι αυτό σύμφωνα με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη (συνέντευξη στη Ναταλία Γερμανού) δεν μπορεί να απαγορευθεί γιατί είναι λέει «φιλελεύθερος» και η «δημοκρατία» όλα τα επιτρέπει. Κατ' αυτόν τον τρόπο, στον πολιτισμικό παράγοντα της βίας προστίθεται και ο πολιτικός, αυτός που επιτρέπει τη βία εναντίον των αδύναμων, τη βία των μπατσο-κλητήρων που σπάνε τις πόρτες και ξεσπιτώνουν ανήμπορες οικογένειες, τη βία εναντίον των προσφύγων που επαναπροωθούνται παράνομα, την απρόκλητη βία των ΜΑΤ εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών, τη βία του παιδο-βιαστή και την τρομοκρατία του θύματος…
Η κοινωνικοποιημένη βία μεταφέρεται στην οικογένεια και ενισχύει την ενδοοικογενειακή βία, αυτή που προέρχεται από παρωχημένες, συντηρητικές ιδεοληψίες και πρακτικές που θεωρούν τη βία πειθαρχικό μέσο και τρόπο επίλυσης προβλημάτων και διαφορών, το παιδί άνοα και τη γυναίκα αντικείμενο και υποχείριο του άντρα.
«Βουλγάρες, κάνω εισαγωγή τις Βουλγάρες / για να γ@μάς εσύ τις μουν@ρες / όλες τους με λένε Boss… αράζεις συχνά Κολωνάκι γιατί είσαι καλό πουτ@νάκι… ήσουν Ιούδας στη ψυχή, είσαι μια βίζιτα στ’ αλήθεια» (TUS, Βουλγάρες), ακούγεται στη διαπασών από τα μεγάφωνα του σμαρτ που περνάει τη Βεάκη στο Περιστέρι.
Η θεματολογία των τραπ κομματιών είναι κοινή σε όλο τον κόσμο: όπλα, ναρκωτικά, υπερτονισμένη σεξουαλικότητα και «ματσίλα», ξεκάθαρη παραβατικότητα στο drill, τατουάζ παντού-σχέδια με μαχαίρια, νεκροκεφαλές, φίδια, νυχτερίδες, σκορπιούς, θολά μάτια κ.ά., βίντεο κλιπ με προβολή της βωμολοχίας, της σωματεμπορίας, του σεξισμού, της διάχυτης βίας, της διακίνησης ναρκωτικών και της χλιδής του υποκόσμου. Αυτή η θεματολογία θα γίνει πράξη στο σχολείο και στις νεανικές παρέες.
Στο you tube μεσουρανούν οι «τραπάδες» ινδάλματα της πιτσιρικαρίας, που προωθούν το φοβερό... ιδανικό: «έχω λεφτά, τρώω καλά και έχω μουν@ρα γκόμενα». Αυτό θα μπορούσε να είναι και σύνθημα μιας ακρο-δεξιάς νεολαίας. Γι’ αυτό ενδεχομένως το επιτρέπουν. Αν μιλούσε για αλληλεγγύη, καλοσύνη και συντροφικότητα θα απαγορεύονταν ως «ακροαριστερό»!
Βέβαια δεν είναι μόνο η τραπ, και η υπόλοιπη βιομηχανία της κουλτούρας, από το gaming μέχρι την οικονομία των ινφλουένσερ, έχει καθιερώσει το vice ως τάση. Τι είναι το vice; Λεφτά, ναρκωτικά, γυναίκες.
Η αμερικανική μουσική βιομηχανία υιοθέτησε την τραπ, προσδίδοντας της ακροδεξιό -ας τολμάμε να το λέμε- περιεχόμενο. Αυτή η μουσική έχει διαχυθεί σε ολόκληρο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Είναι η μουσική των μαθητικών συμμοριών που δέρνουν άγρια άλλα παιδιά, που γρονθοκοπούν τον ομοφυλόφιλο ηθοποιό στο Περιστέρι, τον φοιτητή στην Πάτρα, τον μαθητή στο Αρσάκειο, που θεωρούν τη γυναίκα κτήμα τους, που καταδιώκουν τον πρόσφυγα, που πλακώνονται ακόμα και μεταξύ τους, γιατί η βία, η κουλτούρα του νεοφασισμού, είναι αυτή που τους ανεβάζει την αδρεναλίνη, που τους παρέχει «νόημα»! Η κουλτούρα αυτή είναι το πολιτισμικό υπόβαθρο κάθε εγκληματικής οργάνωσης, κάθε "χρυσής αυγής"...
συνεχίζεται
